Πάει καιρός που άνθιζε δια μέσου οπτικών ινών η πορτοκαλέα των συναντήσεων στους αιθέρες των αερόνυμων προσδοκιών. Όποιος πρόλαβε να χαρεί, χάρηκε. Ακολουθεί η ανεπιθύμητη διαπίστωση: Τίποτα δεν άλλαξε παρά το μέσον.
Τα εγγόνια μου μπορεί να ειρωνευτούν την τεχνολογία e-book όταν θα έχουν ολόκληρη την εθνική βιβλιοθήκη εμφυτευμένη σ' ένα σκουλαρίκι, ακούγεται άμεσο δημοκρατικά, μα διάολε, αρνούμαι να γίνω συνδρομητής. Θέλω να παραμείνω ιδιοκτήτης!
Σ' ένα ωραίο φιλμ που κυκλοφορεί, θα μπορούσαμε λέει να μην είχαμε αναγκαστεί να αγοράσουμε δικιά μας μηχανή του γκαζόν, αλλά να υπάρχει μία κοινής χρήσης που θα μπορούσαμε να δανειστούμε για λίγες ώρες και μετά να την επιστρέψουμε στη σχετική υπηρεσία. Σιγά τ' αυγά παράλληλε ταξιδιώτη, εμείς δανειζόμαστε του γείτονα και ξεχνάμε να την επιστρέψουμε κι όταν αυτός παραπονιέται ότι δε παίρνει μπροστά, του ζητάμε και λεφτά για τη βενζίνη.
Το βιβλίο όμως.. ιδίως εκείνο που αγόρασες όσες φορές το έχεις χάσει... και το ξαναβρίσκεις με τα τσακίσματα, τις επισημάνσεις, τα ραντεβού που σημείωσες και μετά από χρόνια δε θυμάσαι αν στοίχειωσε, είναι το δικό σου, όσα κόπι πέιστ και να κάνεις κανένα δε θα σου επιστρέψει τη ζωή σου.
Υστερόγραφο: (Ανασκαλεύων και ενθυμούμενος τις της μητρός μου παραινέσεις)
Σ' ένα τσουβάλι στην πάλαι ποτέ κατοικία των παιδιόθεν επωνύμων αγελάδων,
η αρχαία σκόνη των γαλάζιων τετραδίων της Β' Δημοτικού...
Τα εγγόνια θα ψάχνουν τα δικά τους σε κάποια τοποθεσία του διαδικτύου ελπίζοντας να μην έχει καταργηθεί..
Συμπέρασμα: Αγόρασε ένα βιβλίο. Είναι φτηνό και θα είναι δικό σου..
