Αν ήμουν φθόγγος μουσικός

Αν ήμουν μουσικός φθόγγος, θα περιόριζα την ευτυχία μου στην τυχαία επιλογή εκείνου που με διάλεξε να με ακούσουν. Θα προτιμούσα χώρο βαθύφωνο, ένα κόντρα φαγκότο, ένα μπάσο κλαρίνο, αλλά ποτέ τον ήχο του γοητευτικού βιολιού ή του πλαγίαυλου. Θα κλείδωνα τον ήχο μου σ' ένα υπόγειο θαυμάτων, θα έχτιζα ένα κόσμο βαθύ κι εκεί θα καλούσα τους φίλους μου, ένα βαρέλι, μια κανάτα, αλλά ποτέ τα φλυτζανάκια που αιωρούνται στις υψίτονες περιοχές της της κάλυψης του ελλειμματικού συναισθήματος. Θα ήμουν μια ζαλισμένη δοξαριά, μια αντιπαθητική μυίγα στίς αίθουσες συναυλιών, μα πάλι η γοητεία της ιστορίας, ποιος δεν κοιμάται ακούγοντας τα καναρίνια να τιτιβίζουν, το βαθύ νερό που ολοένα πλημμυρίζει το δωμάτιο και οι σοπράνες γάτες του δεκέμβρη, θα επέλεγα λοιπόν μια ενορχήστρωση, το φλάουτο να παίζει μόνο στο χαμηλό ντο, το βιολί στο σολ, το κλαρινέτο στο ρε, να τιμωρήσω την τρομπέτα, στο ψηλό ντο και να κουρντίσω το βιολοντσέλο σε τέταρτες. Θα ησύχαζαν επιτέλους τ' αυτιά μου απ' τα ορνιθοσκαλίσματα των μουσικοδιδάσκαλων που βήμα δε χάνουν να μου απαγορεύουν τις “φριχτές τριτονίες” των μη επιθυμητών συνηχήσεων.
Πάντως όπως και να 'χει, θα ήμουν ένας φθόγγος υπάκουος, όταν θα έφτανε η σειρά μου, απορία ψάλτου βηξ, δέκατο τέταρτο αναλόγιο, ποιος κουφός μαέστρος θα προσέξει τη λευκή μου απεργία;