Στάθηκα, σχεδόν σκόνταψα σ' ένα καλοτυπωμένο βιβλίο, με μαλακά τα φύλλα, ευκρινείς χαρακτήρες, δίπλα δίπλα οι λέξεις ταιριασμένες μία μία, καλοσιδερωμένο κυριακάτικο πουκάμισο.
Θα νύσταζα φαίνεται γιατί εστίασα μακριά κι άρχισα να διαβάζω τα κενά ανάμεσα στις λέξεις,
Τότε αποκαλύφτηκε το στερεόγραμμα της ψυχής του ανυποψίαστου συγγραφέα. Ένα εικαστικό παραλήρημα. Τότε σκέφτηκα, καλύτερα κανείς να μιλά παρά να γράφει, ποιος θέλει να κοιτάνε οι άλλοι στην ψυχή του; Μα σε ποιον να μιλήσω, και μήπως έχω τίποτα να πω; Καλύτερα λοιπόν να γράφω, με την ελπίδα ότι κανείς δε θα νυστάξει με τα γραφτά μου
