Η κυρία Ραμπίρεθ δεν έκλεισε μάτι
δεν έφταιγε το ροχαλητό του κυρίου Αλφόνσο
ούτε τα βαριά του χνώτα
η ιδρωμένη του κοιλιά κι η μπόχα απ' τα ποδάρια του
ούτε τα σάλια του στο μαξιλάρι
το παραμιλητό του ήταν που δεν άντεχε
Ο κύριος Αλφόνσο άλλαξε πλευρό:
Ακριβή μου Μάιρα
μικρό τρυγόνι σαν όλα τα πετούμενα κι εσύ
τ' ατίθασο φτερό σου και το νύχι το γαμψό
ένα κλουβί όλο παράθυρα ανοιχτά ο έρωτας
και συ γυρεύεις δεσμοφύλακα
ν' αποδράσεις με τιμές εξεγερμένου
αχ να 'χα λίγη απ' την οργή σου
να κάψω όλες τις λευκές σελίδες σου
ποίημα σαν γράψω
στο σώμα σου όλες οι δοκιμές μου
