σχόλιο πάνω στο ομώνυμο έργο του Γιάννη Χρήστου
πότε θα γεννηθώ
με της ψυχής μου τα κομμένα σύρματα
με του κισσού το βλέμμα ανάργυρο
με τ’ αποκαΐδια της τελευταίας των ημερών
στη χούφτα
εγώ
το προσκυνημένο γένος της ευταξίας
ψευδώνυμο μέλος της εξουσίας των δακρύων
με εικοσιτέσσερα αγκίστρια
των φωνηέντων τα ολισθήματα
νύκτωρ αλιεύω
και λέξιππος ιχνηλατώ
εγώ
με τ’ αριστερό το χέρι το σπασμένο
κι ένα ποδάρι ξύλινο
μαχαίρι ακονισμένο σε στάχτη ζεστή
εφτά πληγές να εξομολογηθώ
με το σβηστό καντήλι των ματιών
ζωσμένος της ανάγκης τ’ άρματα
ποια είναι η γη που έστρωσε άνοιξη
και καρτεράει το σώμα μου
ποια είν’ η μάνα που στον κόρφο της
θ΄αναστενάξω
και ποιας πατρίδας κλειδωνιά
να ξεκλειδώσω
πυγολαμπίδα εγώ
με τ’ άγρια δέντρα ζω
φωτίζω τα περάσματα των ελαφιών
μέχρι να ΄ρθει η φωτιά
να με πληρώσει
πότε θα γεννηθώ
χωρίς των γερασμένων χρόνων τις στριγγλιές φωνές
το βουητό της γης συθέμελα που τρίζει
με τη σκόνη στα βλέφαρα και τη λάσπη στο μάγουλο
θα σε φωτίσει ο κεραυνός
για μια στιγμή θα φανείς
σε μια στιγμή θα σβήσεις
θεά των άγριων καιρών και των σφοδρών ανέμων
κρύψε με άλλη μια φορά στην αγκαλιά σου
άνηβο
πότε θα γεννηθώ
με κόκκινη κλωστή δεμένη στ’ ακροδάχτυλο
με θυρεό ανάδελφο στο μέτωπο
χωρίς του πόντου τις φυλές
χωρίς σταυρό
πικρό πουλί της θύμησης
αντίπερα χτισμένη τη φωλιά
πάνω στα κόκκαλα των ευγενών αγίων
μα πίσω απ’ τα φυλλώματα
τρυφερά χτυπάει η καρδιά του μίσχου
κρατάει γερά το κύκνειο άνθος
μια εποχή ανεμόμυλων γι’ αντίδωρο
ας έρθουν κοντά τα σχολικά τα βήματα
όσο ν’ ασπρίζει ο ασβέστης στα πάνινα παπούτσια
και οι σημαίες θαλασσιές
με των σωμάτων τα γυμνάσματα
η αγριάδα στην αυλόπορτα
κι ένας παλιός Ιούνης
ζεστό νερό του ποταμιού
έκρυψα στην αχυρένια θημωνιά
όλα τα μυστικά του καλοκαιριού
σε σκέπασα καλά να μη σε δουν
τυλιγμένη στα φύλλα της μουριάς
μ’ έρωτα φτερό στον ώμο
χωρίς ένα μη
ούτε ένα όχι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου