της Αθηνούλας

Μόλτο μαλατσιόζο, σ' έχω φωνάξει χίλιες πεντακόσιες φορές και άλλες τόσες γελούσες όπως στην πρώτη. Τρέχω να προλάβω να στο πω άλλες τόσες, τρέχεις κι εσύ να τ' ακούσεις, ποιος θα προλάβει ποιον αφού κάποιος απ' τους δυο μας θα κουραστεί και θα πετάξει τα παπούτσια του και θα ξαπλώσει στο δροσερό γρασίδι. Θα είναι νύχτα, οι θεατές θα έχουν ξεκουμπιστεί, κάποιος ξέχασε αναμμένους τους προβολείς, θα χορεύεις όπως στα πρώτα έναστρα σου βήματα, μια κάμπια ανέβηκε στο γόνατό σου, όχι δεν είναι η ζωή, ψέμα ο θάνατος, ένα ανεπιθύμητο ρίγος, μια στάση απρόβλεφτη, η ζωή ξερνάει στα πεζοδρόμια, κάποιος οδοκαθαριστής θα τα μαζέψει σφυρίζοντας, τι παίρνεις, τι αφήνεις, τι μένει στο τέλος, τα βήματά σου θα σπάσουν το συρματόσκοινο, μην περιμένεις κάποιον να σε περιμένει, εμείς μετράμε ακόμα τις πλάκες της αποβάθρας, να προλάβουμε τη ζωή μας που ξέχασε να ξεκινήσει.

Tα βήματά σου κι η ανάσα σου θα γίνουν άγριο μέλι