χαμόγελο παπαρούνας ΙΙ

...κάπως έτσι χάνονται και οι άνθρωποι
σαν τα δακράκια που τα σκέπασε μαρτιάτικο χιόνι
κι όταν μπει Απρίλης
άλλοι ανθίζουν κι άλλοι απλώνουν ρίζες εναέριες
περιμένοντας την τέλεια εναρμόνιση των ανέμων
να ζήσουν έτσι όπως πέθαναν

κάπως έτσι κι εγώ με τα φθαρμένα καλώδια και τα καμένα λαμπιόνια
στοιχηματίζω στο όνειρο
μην και προφτάσουν τα αδιάφθορα
τα διαυγή ενός φθισικού παράδεισου
που άοκνα θησαυρίζουν στις τσέπες μας


ο ποιητής οφείλει να αυτοαναιρείται
κάθε φορά που αντικρίζει το χαμόγελο της παπαρούνας