Απ' το παράθυρο κοιτώ την επικράτηση του γκρίζου
μια θλίψη περιστεριού που κατασκήνωσε στα σύρματα
πέταξε μαζί με κάτι φτερωτά ενθύμια
πόσα πρόσωπα άραγε έχει η αγάπη
και πόσα ονόματα;
Και πού αθροίζεται
σε ποια δωμάτια ξαγρύπνιας;
Πουθενά κατακλυσμός
μόνο κάτι εφήμερα χαλάζια κι ευγενικές βροχές
Υπάρχω ακόμα γιατί το επιτρέπει η έκπληξη
Να φωνάξω
να σκούξω
μέχρι να γυρίσει το κεφάλι ο καιρός
και να με δει να πλέω ανάποδα τις μέρες του νερού
