Μαύρη λέξη

Τετράδιο των ανοιχτών γραμμών
διστάζω να σε γεμίσω σκαλίσματα
χέρι πριν που καταιγίδα των πληκτών
ξανά σε σιγανή βροχή
πεθύμησα να σ’ έχω χωρίς αστερισμούς
κι φως ηλεκτρικό στο ζύγωμα των ματιών
άσπρο σου γράφω κι αν όχι
κίτρινο ηλιοφέγγαρο στο δεξί σου ώμο
χέρι μου χαρτί μου
πόσα βράδια χωρίς
μα τώρα εδώ
εσύ παιδί κι εγώ μολύβι
κι αν στάξω μελάνι των ματιών
να πιεις
να θυμηθείς πώς το μπράτσο σου χάραζα
μ’ ένα δάσος δοξαριές
την εποχή των δισταγμών
και των ωραίων ερώτων

μαύρη μου λέξη
πονάνε οι πατούσες σου
την ώρα που σκαρφαλώνεις στο πάνω χείλι
κι αδειάζεις το χρώμα σου
ν’ αλαφρώσεις
απ’ το κόκκινο του άλφα
απ’ το μπλε του βήτα
απ’ το πράσινο του λάμδα
κι από το λευκό του ωμέγα
γλίτωσες απ’ την αρπάγη της ίριδας
κι ούτε ένα χρώμα ζήλεψες απ’ το χακί του κόσμου

Γρήγορα σβήσε τα αφωνήεντα
προτού στοχεύσει πάνω σου
η εξουσία των πυρίμαχων συμφώνων