20 Απρ 2013

η παραφροσύνη της άνοιξης

                                     La Tristesse du roi (Sorrows of the King)
                                                          1952 Henri Matisse                                                                                              

Ποτίζω τις γλάστρες  μου
κάποιες θα καούν το καλοκαίρι
και κάποιες δε θα βγάλουν το χειμώνα
θα ξαναγυρίσουν οι εποχές
κι εγώ
πού εγώ;
ανάμεσα στα χρώματα τρικλοποδίζω
δεν έχω μια πινελιά να εμπιστευτώ
στα περίχωρα του Λε Κατώ-Καμπρεζί
το κίτρινο σώμα μου δεν επιτρέπει χαρακτική
ή έστω δοκιμή γεωμετρίας
η άνοιξη που συγκινεί και περιπαίζει τους χρυσοθήρες της
το τεχνητό φως που αρνείται το λευκό και ζωγραφίζει στο μαύρο
ο καλύτερος τρόπος να αναμετρηθείς με την κακοφτιαγμένη εικόνα της
η εξωφρενική ασχήμια στο σώμα της γυμνής της επιφάνειας
η σάρκα και ο πειρασμός
αν ήταν άνοιξη θα κυκλοφορούσε ελεύθερη στο γρασίδι
με την ασάλευτη και παράφορη επιμονή της
να βάφει με κόκκινο τις παπαρούνες της
η τελευταία κι αποφασιστική πινελιά λίγο πριν το απόλυτο σκοτάδι