Βράδιασε νωρίς
αποτραβήχτηκε ο κόσμος
το απορριμματοφόρο δεν ήρθε στην ώρα του
θα φταίει η αλλαγή ώρας
η κόρη κλαίει
ανάμεσα σε γαλάζια φύκια
και κύματα ορμητικά
που κι αν όλα ενωθούν δε θα φτάσουν ως εκεί που ο παράδεισος
στην έκπαγλη γοητεία των θαυμάτων
η κόρη κλαίει
ένα νερό που τρέχει
με αποστάγματα καθαρού άνθρακα
οιμωγή στιλπνή, αχαράκωτη
όπως θάνατος ή όπως γαλήνη
με μια ισορροπία ποταμού που αντικρίζει τη θάλασσα
Θ' αποκοιμήθηκα φαίνεται
δεν εξηγείται αλλιώς πώς βρέθηκα άστεγος
περιφερόμενος μάγος
που έτσι να σηκώσω το χέρι μου
θα καταλήξει ο κόσμος
Η κόρη κλαίει
αν σηκώσει τα μάτια της
θα γεμίσει ο τόπος αστραπές
μα τώρα ποιος μπορεί να αναμετρηθεί με το ανεπίτρεπτο;
της αγάπης το αναμέτρητο
της φυλλωσιάς που άνεμος γλυκός τη θέλγει
εν αστρία
