Λίγες σκέψεις για τη μουσική (και την ποίηση)

                                              Ή η μουσική είναι η εκδιδόμενη γυνή της ποίησης

Το καίριο σημείο της υποβολής, το αισθαντικό σημείο που παραλύει τη σκέψη και την οδηγεί στη διασκέδαση και ας το πούμε, στην απόλαυση, ονομάζεται μουσική. 

Ας σκεφτούμε τον Συμβολισμό. Μέσα από δαιδαλώδεις διαδρόμους, τις περισσότερες φορές δυσπρόσιτους, εξαναγκάζει το υποκείμενο να μπλέξει σε μια περιπέτεια αναζήτησης ενός μοναδικού (ή προσωπικού) συναισθήματος.
Θα συμφωνήσω, άλλο η σκέψη, άλλο ο στοχασμός κι άλλο ο μυστηριακός κόσμος. Αυστηρά, για παράδειγμα, θα έπρεπε ένα κινηματογραφικό φιλμ να στερείται ήχων (μουσικών), εκτός από τους φυσικούς τη στιγμή της δημιουργίας του. Μια “ρομαντική” υπόκρουση θα υπέβαλε απευθείας την άμεση προσδοκία του θεατή στην προσωπική του προσμονή, την αίσθηση της προσωπικής συναισθηματικής του ισορροπίας. 

Φανταστείτε λοιπόν μια έκθεση ζωγραφικής που απ' τα μεγάφωνα ν' ακούγεται υποβλητική μουσική (...)

Η μουσική όμως που έχει απαλλαχτεί απ' το συναίσθημα και πουθενά δεν προσφέρεται για αναστεναγμούς και χειροκροτήματα, η κόρη που διαφεύγει το συνοικέσιο και ανοίγεται στο παλιρροιαρικό ρεύμα των ήχων, δεν είναι τίποτε άλλο από μικρές, στιγμιαίες εκστάσεις που ανοργάνωτα ερεθίζoυν την ακουστική ικανότητα των προικισμένων με ιδιαίτερες αισθήσεις βατράχων.