Στο κατώφλι του κόσμου

Στο κατώφλι του κόσμου σταματώ
τις μέρες μου φυλλομετρώ
χρόνια που φύγαν’ δίχως τύψεις
δίχως ποτέ ν’ ανακαλύψεις
ότι ήμουν σημάδι στον καιρό
σ’ ένα λιμάνι βροχερό
δίχως να κάνω ένα βήμα
για να γλιτώσω απ’ το κύμα

πια δεν ξέρω αν φταίω ή αν φταις
και ‘συ που γέλαγες εχτές
με του ανέμου τα παιχνίδια
και του κορμιού σου τα στολίδια
ήσουν ένα φεγγάρι στο βυθό
μες στα νερά σου να χαθώ
να ονειρευτώ και να ξεχάσω
πως αν ξυπνήσω θα σε χάσω

μην θαρρείς πως για σένα δε ρωτώ
σφιχτά το χέρι σου κρατώ
να μη γλιστρήσεις στο σκοτάδι
μέσα στης λήθης το πηγάδι
της ζωής μου η άγονη γραμμή
μου σημαδεύει το κορμί
και στα βαθιά με ταξιδεύει
με ξεγελάει και με παιδεύει

την εικόνα σου πλάθω με νερό
για τη σώσω απ’ τον καιρό
μέσα στο πλήθος σε γυρεύω
το πρόσωπό σου ζωντανεύω
μες στη δίνη του χρόνου περπατώ
κι αν πάλι δε σε ξαναδώ
είναι γιατί θα ‘χει νυχτώσει
και το τραγούδι θα τελειώσει