Και μην ξεχνάς τη θάλασσα που υπάρχει καθημερινά
κάποια καράβια στο πήγαινε-έλα του διαβόλου
για τον βυθό και τα σκοτάδια του ακριβώς δεν ξέρεις ιστορία
συνήθισες τη γλώσσα της στεριάς στον ανήφορο
πασίδηλες ω! εποχές του παγωμένου ήλιου
με το μάλαμα που τρώει τα χέρια τέλος-τέλος
μένει το χώμα βροχή ματωμένη και τα λουλούδια ανθίζουν
γλώσσα της ανάγκης - έτσι θα σβήσεις
το σούρουπο που λαγαρίζουνε τα χρώματα
πουλί κρυμμένο αθάνατο νοσταλγικά
και με τη γλώσσα δροσερή προτού το κάμα πέσει
συνήθισες τη γλώσσα της στεριάς με τα μωρά στον ώμο
λόφο τον λόφο δρασκελάς και η κεφαλή στον ουρανό
από τα έγκατα της γης ένα εκατομμύριο χρόνια σ' αγαπώ.
Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)
