23 Οκτ 2012

"ο κήπος βλέπει"



Ως συνεπείς συλλέκτες σταγόνας σε ξηρασία, μάθαμε να μειοδοτούμε στις αγορές γραφικών ψηφίδων, λες και μας σπρώχνει η αθανασία των λέξεων στην άκρη του γκρεμού κι ύστερα μας επαναφέρει στα τεντωμένα σκοινιά των ανοιχτών σελίδων, έτοιμους για μιαν ακόμα ηρωική έξοδο.

'Όπου κι αν ακουμπήσω, αφήνω το ίδιο ίχνος. Μια κοίτη ποταμού με ψάρια αποξηραμένα και τις βαριές πατημασιές ενός γίγαντα προϊστορικού που είναι ίδιος η ψυχή μου. Αλλόκοτη, αλλοπρόσαλλη, γεμάτη δαγκωματιές και χαράγματα ο κορμός της, σχεδόν φοβάμαι πως αν σταματήσω να γράφω, θα εκραγώ.

Ξημερώνει χωρίς να φέγγει ποτέ. Ξυπνάω απαρατήρητος και διαπερνώ τον κόσμο απ' άκρη σ' άκρη χωρίς μια εικόνα καθημερινής συνθηκολόγησης να με συνοδεύει. Εκεί συλλαμβάνω ανύποπτο το χρόνο που μου αναλογεί να αρθρώσω την απόγνωση των απαγορευμένων καρπών ενός ανεξακρίβωτου κήπου, δρέποντας τη φθορά των συλλογισμένων ρόδων.

Δεν είναι άμυαλη η ψυχή μου. Κι εύκολα δεν επιτρέπει οργιώδη βλάστηση στο μαλακό της χώμα. Μα σαν ξυπνάει ζεστός, ανυπόκριτος αέρας, ποια απροστάτευτη γωνιά θ' αντισταθεί στο σγουρό χορτάρι με τα λυτά μαλλιά;

Μην αφαιρείστε στα υπολείμματα των εντός μου διαιρέσεων.
Η στάθμη των υγρών κήπων ολοένα ανεβαίνει.
Εν κινδύνω

φωτο: το νικάκι σε υπερέκταση φωνής, 2005