Σήμερα η κυρία Ραμπίρεθ δεν έβαλε τις φωνές
Κράτησε τα προσχήματα μιας και ήταν τα ογδοηκοστά
Γενέθλια του κυρίου Αλφόνσο
Μια μόνο μέρα
Κι αύριο πάλι
Θα έχωνε τα νύχια της στις σάρκες του
Θα έσκιζε το δέρμα του χειρουργικά
Και θα αποκάλυπτε για μια ακόμα φορά
Τη γύμνια του
Η κυρία Ραμπίρεθ σέρβιρε τα μακαρόνια
Σχεδόν συγκινήθηκε
Ο κύριος Αλφόνσο τελείωσε με την ησυχία του
Τη συνομιλία του με τους νεκρούς
Συμπλήρωσε τον τελευταίο στίχο
Και διάβασε δυνατά
Ω, εσύ πρώτο φως της νιότης μου
ας ήσουν νυχτολούλουδο
να μη με δουν ηδονικά να σε φιλώ
ας ήσουν χαρταετός
να τρέμω μη σε χάσω
πρώιμο νερό
στο πρωτοβρόχι να σε πιω
Μάιρα Ραμπίρεθ
ακόμα δε μας πέτυχαν
πάει να πει
ζήσαμε
μια μέρα ακόμα
